Wizje miast przyszłości w twórczości artystów. Koncepcje, które zadziwiają

Rozmyślania o przyszłości stanowią główny punkt w twórczości artystów z dziedziny fantastyki naukowej i fantastyki sensu stricto. W swoich dziełach niejednokrotnie prezentują oni zniuansowane podejście do tematu. Przyjrzyjmy się najciekawszym koncepcjom.

Miasta przyszłości to jeden z najczęstszych i najbardziej fascynujących motywów w literaturze oraz filmie. Twórcy nie tylko projektują nowe urbanistyczne przestrzenie, ale też wyrażają przez nie lęki i nadzieje dotyczące technologii, polityki i kondycji człowieka. Te wizje nie są jedynie fantazją – często odwołują się do istniejących metropolii.

„Blade Runner” – Los Angeles jako techno-noir dystopia

Ridley Scott w filmie Blade Runner (1982) ukazał przyszłe Los Angeles jako mroczne, przeludnione miasto, pogrążone w nieustannym deszczu i sztucznym świetle neonów. Inspiracją były metropolie Dalekiego Wschodu – Tokio, Hongkong i Szanghaj – z ich gęstą zabudową, wielojęzycznością i chaosem reklam. Przestrzeń miejska jest tu metaforą dehumanizacji: choć pełna technologii, wydaje się zimna i obojętna na los jednostki. To wizja industrialnej przyszłości, w której dominują korporacje, a różnica między człowiekiem a maszyną zostaje zatarta.

W świecie Blade Runnera nie ma miejsca na sport, a przecież i z Nowym Jorkiem, i ze wspomnianymi miastami Azji, związanych jest mnóstwo drużyn piłkarskich, siatkarskich czy koszykarskich. Ich wyniki możecie śledzić na lvbet kod promocyjny – https://www.meczyki.pl/bukmacherzy/lvbet-kod-promocyjny/162. Z przymrużeniem oka możemy stwierdzić: zróbcie to, zanim będzie za późno.

„Miasto i gwiazdy” – Arthur C. Clarke i idea zamkniętej utopii

W powieści Clarke’a Miasto i gwiazdy (1956) futurystyczne Diaspar to zautomatyzowana metropolia otoczona murem, której mieszkańcy żyją wiecznie, ale są odizolowani od świata zewnętrznego. Miasto to bardziej kapsuła przetrwania niż społeczna przestrzeń. Clarke wzorował je po części na idei miast-państw oraz futurystycznych koncepcjach Le Corbusiera. Wizja ta stawia pytania o granice komfortu i stagnacji – czy rozwój technologiczny bez ryzyka i zmian to naprawdę postęp?

„Metropolis” – Fritz Lang i pionierska urbanistyczna dystopia

Niemiecki film Metropolis (1927) to jedna z najstarszych i najbardziej wpływowych wizji futurystycznego miasta. Lang pokazał megamiasto podzielone na dwie warstwy: luksusową powierzchnię i podziemne slumsy zamieszkałe przez robotników. Inspiracją była nowojorska architektura lat 20. XX wieku – zwłaszcza rosnące wieżowce Manhattanu. Lang stworzył archetyp miasta jako struktury opresji, napędzanej wyzyskiem i ukrywającej swoją brutalność pod fasadą nowoczesności.

„Neuromancer” – cyberprzestrzeń i splątane megamiasta

William Gibson w Neuromancerze (1984) wykreował świat rozciągających się bez końca aglomeracji, gdzie rzeczywistość fizyczna i cyfrowa przenikają się bez granic. Inspiracją była Japonia lat 80. i jej szybki rozwój technologiczny oraz estetyka brutalistycznej architektury. Miasto przyszłości u Gibsona to przestrzeń pełna szumów informacyjnych, światów wirtualnych, przemieszanych kultur i utraty prywatności – niemal prorocza wizja Internetu i globalizacji.

„Kapitan Nemo” i steampunkowe wizje Verne’a

Choć Juliusz Verne pisał w XIX wieku, jego wizje przyszłości miały ogromny wpływ na estetykę steampunku. W 20 000 mil podmorskiej żeglugi pojawiają się elementy zmechanizowanej utopii, a choć miasto jako takie nie gra głównej roli, koncepcja autonomicznych przestrzeni (jak Nautilus) inspirowała późniejsze wizje podziemnych czy latających metropolii. Verne czerpał z ówczesnego Paryża i Londynu – industrialnych, szybko rozwijających się miast-symboli epoki techniki.